Dat is een typische bewering van het ik-bewustzijn. Het geconditioneerde denken, de zogenaamde wetenschapper, de anders gelovige, de wereldse mens, … Mogelijk geheel terecht binnen hun denkgeest, niet waar?
Dat wat oneindig is en tevens bewustzijn zelf heeft helemaal geen enig bewijs nodig van iets of iemand om te bestaan. Zelfkennis betreft het zelfonderzoek. Jij bent zelf het antwoord. En niet iets dat jij bestudeert. Het antwoord valt niet buiten jou om! Wetenschappers kunnen iets of iemand bestuderen, onderzoeken. Iets wat zij waarnemen.
Maar je kunt bewustzijn niet waarnemen als iets, want dan kom je bij het brein uit, het lichaam. En het brein is beperkt.
Als je denkt dat het brein de bron is van bewustzijn, blijf je automatisch daardoor in een kringetje draaien, lijkt me. Sommige onderzoekers zijn hier heilig van overtuigd, dat je niet meer dan het brein bent.
Er is niets tegen wetenschappelijk onderzoek. Maar de leus: ‘Het is niet bewezen,’ wordt vaak misbruikt! Want… heel vaak is ook niet het tegendeel bewezen en dat… wordt dan niet vermeld!…
Goed… Volgens mij hoeft iets dat niet bewezen is door de wetenschap, geen probleem te vormen voor eigen onderzoek.
Dat bewustzijn in mijn ogen oneindig is, is beslist geen hersenschim of enkel een bepaalde theorie of filosofie. Daarom dan ook dat ik hier niemand wil overtuigen via een goeie theorie e.d. Want alles wat het denken verzint kan ook weer door datzelfde denken geheel omgedraaid worden. Dus met dat denken zul je dan geen antwoord vinden, juist ook niet omdat bewustzijn zelf, buiten dat denken ligt. Bewustzijn valt niet onder de wereld van verschijnselen, zogezegd. Dat wat juist wetenschappelijke onderzoekers zo hard nodig hebben om antwoorden te vinden.
Het leven wil blijkbaar, dat niets en niemand de autoriteit kan voeren over dat wat strikt heilig is. Het antwoord ligt dan ook binnen het heiligste domein. Of moet ik zeggen, is enkel te betreden via de poortloze poort?…
Je zult alles achter je te dienen laten, al je vooroordelen. Zoals zen ook zo mooi zegt: ‘De Waarheid is niet het probleem maar je mening over de waarheid.’
Niet mijn mening of die van jouw is belangrijk bij zelfonderzoek.
Zelfkennis is direct, dus je kunt lekker vergeten wat ik geschreven heb. Een discussie hierover heeft dan ook niet echt zin. Het is een vingerwijzing meer niet. Die kun je opvolgen of niet. Maar een discussie houden over mijn vinger heeft geen nut!…

…slechts een uiting van ons emotionele leven?
Ik zou zeggen van wel, omdat je altijd weer in het intellect de weerslag ziet van hoe we ons diep van binnen voelen als mens.
De vraag is dan ook verder, kan je wel normaal denken als je emotioneel verstoord bent?
Als je bang voor je eigen emoties  bent, hoe zit het dan met jouw denken? Misschien heb je problemen met angst of woede of haat of genegenheid of… Probeer je dan niet dat met je denken te camoufleren, te maskeren? Mooi praten maar ondertussen!…
Zelfkennis kan volgens mij niet zonder een gezond emotioneel leven.
Toch kan je geestelijk ziek zijn en een glimp van God opvangen maar dat is dan het begin van jouw volledige genezing! Zoals een bloem groeit naar het licht.
God is liefde en liefde is sterker dan welke emotie ook, dus ook sterker dan ons intellect.
Toch zal het intellect er alles aan blijven doen, om zich te verzetten naar God als antwoord zelf. Als er een ego bestaat, gaat het schuil in ons denken.
Mensen met een groot ego hebben volgens mij dan ook grote emotionele problemen. Zitten vast in een bepaalde emotie.
Liefde zorgt voor licht en inzicht in ons leven. Weet dat liefde goddelijk is, niet van deze wereld.

JKrishnamurti zei het al: probeer twee uur op een dag te wandelen! Hij zei dat het gezond voor het brein was!
‘Waarom wandelen beter werkt tegen stress dan hardlopen of fietsen’
https://www.msn.com/nl-nl/gezondheid/medisch/waarom-wandelen-beter-werkt-tegen-stress-dan-hardlopen-of-fietsen/ar-BBUZM6s?ocid=spartanntp_edu&fbclid=IwAR3eGMk2S0ec2609nmIMYP7qopOQIcATlqbo3ZMKfKSP9EANvEfwCRGB3zs

Foto: https://kfa.org/krishnamurti-biography/

Verlichting en gezondheid op Facebook!

Iets wat we toch allemaal met elkaar delen, hier als mens op aarde?!
Verdriet door scheiding, verdriet door ziekte, verdriet door het plotselinge verlies van een dierbare, verdriet door ruzie, verdriet door pesten, verdriet door ontslag, verdriet door…
Niets menselijks is ons vreemd. De kortste zin de Bijbel is: ‘Jezus weende.’
Aan Alexander Smit werd eens gevraagd hoe het zat met verlies en verdriet: hij zei, dat het na een jaar dan wel welletjes moest zijn!
Jaren geleden werd iemands zoon (/broer/man) vermoord. Ik zag toen zoveel leed. Ik wist niet dat een mens zo kon leiden onder zulk verlies!…
Verdriet kan heel diep snijden in onze ziel.
Maar het ruimt ook op, als we verdriet echt haar werk in ons laten doen. Maar een moment van zelfmedelijden kan daar een einde aan maken. Dan wordt verdriet, lijden, mee-lijden, zogezegd. Verdriet is dan niet langer iets wat we ervaren maar een ervaring: ik en mijn verdriet.
Toen Jiddu Krishnamurti geheel onverwachts zijn geliefde jongere broer verloor, huilde hij een week lang!… Toen zei K, dat hij en zijn broer een waren geworden.
Je kunt ook verdrietig zijn om een gemiste kans. Enzovoorts.
Verdriet is een zeer belangrijke emotie. Geen emotie om uit te buiten maar simpelweg echt te onderkennen in onszelf als mens.
Misschien ben je wel boos, omdat je verdrietig ergens over bent. Maar zie je dat niet bij jezelf.
Heel veel mensen hier in de wereld zijn boos.
Misschien is een potje huilen dan beter dan een potje vechten, nietwaar?
ik zeg niet dat JIJ je emoties bent. Maar het ontkennen van emoties in je leven als mens heeft geen waarde.
Jij bent meer dan je gevoelens van pijn, verdriet, afgunst, haat, angst,… Jezus kon boos worden en verdrietig zijn maar we kennen hem bovenal als een mens van liefde. Een mens van God.
Ja, we behoren het licht toe. Emoties mogen nimmer ons gevangen gaan houden. Daar bestaat geen echte excuses voor.